Dziś trochę później wyjechałam, ale rano ciężko było wstać. Plus jest taki, że nie zmarzłam, chociaż ja jednak wolę jeździć w porach, gdy ludzie dopiero budzą się. Stały dystans z podjazdem w Skotnikach.  

Z duszą na ramieniu i zapasową dętką o 5:30 wybrałam się na rower. Pod koniec sierpnia o tej porze dnia jest już chłodno, co jest sporym zaskoczeniem dla organizmu, który przywykł do letnich temperatur. Ze smutkiem pomyślałam, że wkrótce trzeba będzie wyciągnąć cieplejsze ciuchy, a jeszcze nie nacieszyłam się tymi letnimi. Taki mamy klimat, że zacytuję klasyka :)

Pomijając chłód jechało się fantastycznie, widoki takie, że zapierało dech w piersiach, a przecież tę trasę pokonuję kilka razy w miesiącu. Udało się uniknąć gumy, a przy okazji odkryłam co prawdopodobnie było powodem dwóch ostatnich - szkło, którego dwukrotnie nie zauważyłam, bo bardziej skupiłam się na wyjeździe na ruchliwą drogę, niż na nawierzchni.

W planach było 70 a może nawet 100 km, ale po 30 km złapałam gumę, czwartą w tym miesiącu i razem z powietrzem z koła uszła ze mnie chęć jazdy. Tym razem jednak nie musiałam sama zmieniać dętki, bo do pomocy zatrzymali się rowerzysta na KTM-ie i strażak z Trzebnicy. Obu im jestem bardzo wdzięczna, przede wszystkim za miłą pogawędkę i rozładowanie irytacji, bo naprawdę sięgała zenitu :) A gdy ponownie wsiadłam na rower starałam się jechać ok. 30 km/h byle jak najszybciej znaleźć się we Wrocławiu i "zdążyć" przed kolejną gumą. Mam nadzieję, ze limit na ten rok już wykorzystałam, a swoją drogą może powinnam poszukać innych opon... ?    

Było blisko 300 km, ale ostatecznie wyszło 283 km na rowerze + 6 km pieszo. Złapałam tyle gum, że na ostatniej zabrakło mi dętek, niby mogłam wrócić do domu, zmienić dętkę albo rower - taki miałam plan, gdy zeszłam z roweru - ale podczas spaceru doszłam do wniosku, że nie chce mi się już jeździć a 283 km to też fajny wynik.

Podziwiam tych wszystkich długodystansowców, których obserwuję na BS za kondycję, wytrwałość i zamiłowanie do pokonywania takich odległości. Cieszę się, że sama spróbowałam się zmierzyć z dwukrotnie większym dystansem, niż dotychczas przejechałam, wiem jednak, że na nim poprzestanę, bo powyżej 180 km jazda przestała sprawiać mi przyjemność. Pomijam złapane kapcie i dziurawe jak rzeszoto drogi Dolnego Śląska, najbardziej dokuczał mi ból pleców. O ile do 180 km udawało się utrzymać 25 km/h i robić postoje co 50 km, o tyle później było to znacznie trudniejsze, co ok. 20 km musiałam zejść z roweru i wykonać kilka ćwiczeń. Pewnie nie były to najlepsze ćwiczenia, bo na krótko pomagały. Ostatecznie przejechanie dystansu 283 km zajęło mi ok. 15 godzin.